…ყველაფერი კი ასე მოხდა… 🙂 დიდი წვალების შემდეგ, როგორც იქნა თავი მოვაბი და ჩემს ბლოგზე დაიდო ახალი პოსტი ,,ისტორია, რომელსაც სახლი ყვება”… მას შემდეგ რაც publish ღილაკს დავაჭირე და პოსტიც მყარად განთავსდა ჩემს გვერდზე ბედნიერად გავიღიმე და თავს მივულოცე … შემდეგ კი აი რა მოხდა… მოხდა ის, რომ ჩემს ბლოგზე ანგელოზმა, თან არც მეტი არც ნაკლები ფაიფურის ანგელოზმა შემოაბიჯა და საკმაოდ სასიამოვნო ამბავი მაცნობა… ჩემი ბოლო პოსტი გესთ-პოსტების სერიას ემთხვეოდა… გულთბილად მიმიპატიჟა… იცით, ძნელია ზოგიერთი მიპატიჟების ცდუნებას გაუძლო , მითუმეტეს თუ ანგელოზები თან ფაიფურის ანგელოზები გეპატიჟებიან 🙂 მოკლედ კეთილი იყოს ,,ჩემი ფეხი” შენს საბრძანებელში ჩემო კარგო :*
ალბათ ყველამ კარგად იცით გამოთქმა ,,ჩემი სახლი, ჩემი ციხე-სიმაგრეაო”… ეჭვი მაქვს, როცა ეს გამოთქმა ,,დაიბადა” ციხე-სიმაგრეს პირდაპირი მნიშვნელობა ენიჭებოდა… მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა… დღეს, ციხე-სიმაგრეს თავდაპირველი მნიშვნელობიდან ალბათ, მხოლოდ ათიოდე პროცენტი თუღა შემორჩა, ისიც საკეტების, სიგნალიზაციის ან დაცვის ხარჯზე… სახლი, რომ გარკვეულ სითბოს და სიმშვიდეს იწვევს ჩვენში, ალბათ ყველა დამეთანხმებით… მართალია, თინეიჯერობის ასაკში როცა განურჩევლად აპროტესტებ ყველას და ყველაფერს, ალბათ არც სახლის ფენომენია თბილი და მშვიდი მაგრამ, როცა მაჭარი დაღვინებას იწყებს მერე უკვე გეგემრიელება…
ფაიფურის ანგელოზი 